Με δεδομένο ότι η οικονομία βουλιάζει, ότι κινδυνεύουν να ανατραπούν όσα με τόσο κόπο φτιάχτηκαν, δυσκολεύομαι να καταλάβω τη συμπεριφορά της κυβέρνησης. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της στάσης πληρωμών; Δεν αντιλαμβάνεται ότι ένα κατά 50% «κούρεμα» του χρέους θα σημάνει 20 χρόνια δυστυχίας για τον ελληνικό λαό; Λένε μερικοί ηλίθιοι: «Καλά να πάθουν όσοι μας δάνεισαν, ας πρόσεχαν!». Σε αυτούς που έπρεπε να πρόσεχαν περιλαμβάνονται τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που θα χάσουν ένα μεγάλο μέρος των αποθεματικών τους. Πώς θα πληρώνουν τις συντάξεις, χωρίς λεφτά; Περιλαμβάνονται και οι ελληνικές τράπεζες που θα χάσουν όλο τους το κεφάλαιο. Σκεφτείτε μόνοι σας αν όσοι χάσουν το 50% των δανείων που χορήγησαν στην Ελλάδα, θα την ξαναδανείσουν. Το ελληνικό κράτος, χωρίς νέα δάνεια, θα πρέπει να μάθει να ζει με όσα βγάζει. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω.
Το 2010, το ελληνικό κράτος ξόδεψε 24.200 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από όσα είσπραξε. Κάθε μέρα -παρά το μνημόνιο- ξόδευε 66,3 εκατομμύρια ευρώ που δεν είχε.
Για να μη χρεοκοπήσουμε, η λύση είναι να πάψουμε να ξοδεύουμε λεφτά που δεν έχουμε. Οπως κάνει κάθε υπεύθυνος οικογενειάρχης. Το «κουμπί» για την αλλαγή της ψυχολογίας και την ανατροπή των καταστροφολογικών προσδοκιών είναι να περικόψουμε στο μισό τις υπερβολικές δαπάνες. Φέτος, το 2011. Αρχίζοντας αμέσως.
Τι χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση; Να κόψει -μέχρι τέλος Ιουνίου- κάθε δαπάνη που δεν είναι απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του κράτους. Κάθε δαπάνη που δεν καλύπτει ουσιώδεις κοινωνικές ανάγκες.
Η δραστική περικοπή των κρατικών δαπανών δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει απολύσεις. Σκεφτείτε ότι το 75% των φορολογικών εσόδων καλύπτει μισθούς και συντάξεις και το υπόλοιπό 25% τόκους. Οι απολύσεις από το δημόσιο τομέα είναι -δυστυχώς- μια αναγκαιότητα. Πώς πρέπει να γίνουν ώστε να περιοριστούν κάπως οι συνέπειες; Η πρότασή μου είναι να γίνουν σε δύο φάσεις: υποχρεωτική αργία για τρία χρόνια με αποδοχές ίσες με το 70% των τακτικών αποδοχών. Στη διάρκεια της τριετίας, ο υπάλληλος θα μπορεί να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να αναλάβει οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση. Θα μπορεί, επίσης, να επιμορφωθεί -με τη συνδρομή του κράτους- ώστε να αποκτήσει γνώσεις και δεξιότητες που θα τον διευκολύνουν να βρει δουλειά. Στο τέλος της τριετίας θα γίνει η οριστική απόλυση με αποζημίωση ίση με την προβλεπόμενη για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.
Η χρεοκοπία σημαίνει 20 χρόνια δυστυχίας. Το μίκρεμα του κράτους, δύσκολο στην αρχή, γρήγορα θα διευκολύνει τη δημιουργία μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας πολλαπλών ευκαιριών.
Φτάνει η δραστική περικοπή των δαπανών; Οχι, αλλά είναι το απολύτως απαραίτητο πρώτο βήμα. Χωρίς αυτό το πρώτο βήμα, όλα τα επόμενα είναι μετέωρα. Κάθε πρόταση αναπτυξιακού σχεδίου, ανατροπής του μνημονίου, αναδιάρθρωσης του χρέους που δεν περιλαμβάνει ως προϋπόθεση και πρώτο βήμα την περικοπή των δαπανών, έχει ως στόχο την εξαπάτηση -για άλλη μια φορά- του ελληνικού λαού.
Πριν από ένα χρόνο υπήρχε ανησυχία για το κατά πόσον η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Φέτος είναι σχεδόν καθολική η βεβαιότητα ότι δεν μπορεί.
Και όμως πιστεύω ότι μπορεί. Ακριβώς επειδή μπορεί, προκαλεί οργή η ανέμελη κυβερνητική αδράνεια. Προκαλεί οργή η συνεχής συζήτηση για την αύξηση των εσόδων, με τη δήθεν καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, προκειμένου να δικαιολογηθεί η αδράνεια σε ό,τι αφορά τις δαπάνες.
* Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ είναι πρόεδρος της Δράσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου