Φοβόμαστε στην ίδια μας την πόλη ή Τα Ζωνιανά δεν είναι μακριά μας

Όλοι μας παρακολουθούμε έκπληκτοι τις τελευταίες ημέρες τα γεγονότα στο χωριό Ζωνιανά. Την παρανομία, την ατιμωρησία, την ανικανότητα του κράτους, τα ένοχα μυστικά μιας κλειστής κοινωνίας, την παρακμή.
Τα βλέπουμε όλα από τις τηλεοράσεις μας, από την άνεση του καναπέ μας και ήσυχα μετά πέφτουμε για ύπνο.
Μέχρι που εκεί κατά τη μία το βράδυ ακούς τις πρώτες τουφεκιές. Ξυπνάς τρομαγμένος και λες: «Πού είμαι; Στα Ζωνιανά;» Κι όμως δεν είσαι στα Ζωνιανά. Είσαι στην Αλεξάνδρεια. Είσαι όμως σχετικά άτυχος και μένεις στον παλιό συνοικισμό. Οπότε ακούς τους πυροβολισμούς και δεν βγαίνεις έξω. Φοβάσαι. Ακούς 3 η ώρα το βράδυ τέρμα τη μουσική αλλά και πάλι δεν λες τίποτα. Φοβάσαι. Το πρωί θα ξυπνήσεις κουρασμένος για τη δουλειά σου και θα δεις απέναντι τη σπιταρόνα του γείτονα και το πολυτελή αυτοκίνητο. Δεν θα απορήσεις πώς έκανε τέτοια βίλα, ούτε πώς πήρε αυτό το αυτοκίνητο. Υποπτεύεσαι αλλά δεν μιλάς. Φοβάσαι.
Σιγά-σιγά αρχίζεις να νοιώθεις ξένος στην πόλη σου. Παιδιά από την πόλη σου πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού με σιδερολοστούς αλλά δεν αντιδράει κανείς. Η παραβατικότητα αρχίζει να γίνεται νόμος. Η ατιμωρησία συνήθης. Μια περίεργη νωθρότητα κι ένας φόβος διαβρώνει τα πάντα.
Και πού είναι το κράτος; Πού είναι η Δημοτική Αρχή της πόλης; Η ωμή αλήθεια, αν θέλουμε να λέμε τις αλήθειες, είναι ότι η ίδια η Δημοτική Αρχή ενθαρρύνει εμμέσως αυτά τα φαινόμενα. Η Αστυνομία είναι κι αυτή ανύπαρκτη αφού κατά τις δικές της δηλώσεις οι δυνάμεις της δεν επαρκούν για να κάνει σημαντικά πράγματα.
Κι έτσι η πόλη πισωγυρίζει ολοένα και περισσότερο.
Γιατί μια δυνατή πόλη δεν φτιάχνεται με 100 πολυκατοικίες και 50 δρόμους. Η δυνατή πόλη φαίνεται από το ηθικό των πολιτών της. Από το χαρακτήρα των δημοτικών αρχόντων της. Από τον πολιτισμό της και τον τρόπο που αποκρούει ενωμένη παρακμιακά φαινόμενα. Και δυστυχώς η Αλεξάνδρεια δεν είναι μια δυνατή πόλη.
Γι’αυτό μην απορείτε με αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση. Ίσως τα Ζωνιανά δεν είναι πολύ μακριά μας…